دانشگاه شیکاگو بسیار پیشرفته بود. مهم تر از هر چیزی آزمایشگاه های متعدد و معتبر آن بود. من در لابراتوار بسیار پیشرفته اپتیک، مشغول به کار شدم. در خوابگاه دانشگاه هم اتاق مجهزی برای اقامت، به من داده بودند. از نظر وسایل رفاهی، مثل اتاق یک هتل بسیار خوب بود. آدم باورش نمی شد، این اتاق در دانشگاه باشد. معلوم بود که همه چیز را، برای دلگرمی محققین و اساتید، فراهم کرده بودند. نکته خیلی مهم و حائز اهمیت، آزمایشگاه ها و چگونگی تجهیزات آن بود. یک نمونه از آن مربوط به میزی    می شد، که در آن آزمایشگاه به من داده بودند، این میز کشوی کوچکی داشت، از روی کنجکاوی آنرا بیرون کشیدم، و با کمال تعجب، چشمم به یک دسته چک افتاد. دسته چک را برداشتم، و متوجه شدم تمام برگه های آن امضا شده است. فوراً آنرا نزد پروفسوری که رئیس آزمایشگاه ها و استاد راهنمای خودم بود بردم.چک را به او دادم، و گفتم: ببخشید استاد، که بی خبر مزاحم شدم. موضوع بسیار مهمی اتفاق افتاده است، ظاهراً این دسته چک مربوط به پژوهشگر قبلی بوده، و در کشوی میز من جا مانده است، واضافه کردم، مواظب باشید، چون تمام برگ های آن امضا شده است، یک وقت گم نشودپروفسور با لبخند تعجب آوری، به من گفت:
این دسته چک را دانشگاه برای شما، مانند تمام پژوهشگران دیگر دانشگاه، آماده کرده است، تا اگر در هنگام آزمایش ها به تجهیزاتی نیاز داشتید، بدون معطلی به کمپانی سازنده تجهیزات اطلاع بدهید.آن تجهیزات را، برای شما می آورند و راه می اندازند و بعد فاکتوری به شما می دهند. شما هم مبلغ فاکتور شده را روی چک می نویسید و تحویل کمپانی می دهید. به این ترتیب آزمایش های شما با سرعت بیشتری پیش می روند.توضیح پروفسور مرا شگفت زده کرد و از ایشان پرسیدم: بسیار خوب، ولی این جا اشکالی وجود دارد، و آن امضای چک های سفید است؛ اگر کسی از این چک سوء استفاده کرد، شما چه خواهید کرد؟با لبخند بسیار آموزنده یی چنین پاسخ داد: بله، حق با شماست. ولی باید قبول کنید، که درصد پیشرفتی که ما در سال بر اساس این اعتماد به دست می آوریم، قابل مقایسه با خطایی که ممکن است اتفاق بیفتد،
نیست این نکته، تذکر یک واقعیت بزرگ و آموزنده بود. نکته یی ساده که متاسفانه ما در کشورمان، نسبت به آن بی توجه هستیم یک روز که در آزمایشگاه مشغول به کار بودم، دیدم همین پروفسور از دور مرا به شکلی غیر معمول، نگاه می کند. وقتی متوجه شد، که من از طرز دقت او نسبت به خودم متعجب شده ام، با لبخندی بسیار جذابی کنارم آمد، و گفت: آقای دکتر حسابی، شما تازگی ها چقدر صورتتان شبیه افراد آرزومند شده است؟ آیا به دنبال چیزی می گردید، یا گم گشته خاصی دارید؟من که از توجه پروفسور تعجب کرده بودم با حالت قدرشناسی گفتم: بله، من مشغول تجربه ی نظریه ی خودم، در مورد عبور نور از مجاورت ماده هستم، برای همین، اگر یک فلز با چگالی زیاد، مثل شمش طلا با عیار بالا داشتم، از آزمایش های متعدد، روی فلز های معمولی خلاص می شدم، و نتایج بهتری را در فرصت کمتری به دست می آوردم؛ البته این یک آرزوست او به محض شندیدن خواسته ام، گفت: پس چرا به من نمی گویید؟گفتم آخر خواسته من، چیز عملی نیست. من با شمش آلومینیوم، میله برنز و میله آهنی تجربیاتی داشته ام، ولی نتایج کافی نگرفته ام و می دانم که دستیابی به خواسته ام غیز ممکن است پروفسور وقتی حرف های مرا شنید از ته دل خنده یی کرد و اشاره کرد که همراه او بروم. با پروفسور به اتاق تلفنخانه دانشگاه آمدیم. پروفسور با لبخند و شوق، به خانمی که تلفنچی و کارمند جوان آنجا بود، سفارش شمش طلا داد و خداحافظی کرد، و رفت. من که هنوزباورم نمی شد، فکر می کردم پروفسور قصد شوخی دارد و سربه سرم می گذارد. با نومیدی به تعطیلات آخر هفته رفتم. در واقع 72 ساعت بعد، یعنی روز دوشنبه که به آزمایشگاه آمدم، دیدم جعبه ای روز میز آزمایشگاه است. یادداشتی هم از طرف همان خانم تلفنچی،
روی جعبه قرار داشت، که نوشته بود امیدوارم این شمش طلا ، به طول 25 سانتی متر، و با قطر 5 سانتی متر با عیار بسیار بالایی به میزان 24، که تقاضا کرده اید، نتایج بسیار خوبی برای کار تحقیقی شما، بدست دهدبا ناباوری، ولی اشتیاق و
امید به آینده یی روشن کارم شروع کردم.شب و روز مطالعه و آزمایش می کردم تا بهترین نتایج را بدست آورم.حالا دیگر نظریه ام شکل گرفته بود و مبتنی بر تحقیقات علمی عمیق و گسترده یی شده بودبعد از یکسال که آزمایش های بسیار جالبی
را با نتایج بسیار ارزشمندی به دست آورده بودم، نزد آن خانم آوردم و شمش طلا خرده شده و تکه تکه را که هزار جور آزمایش روی آن انجام داده بودم را داخل یک جعبه روی میز خانم تلفنچی گذاشتم. به محض اینکه چشمش به من افتاد مرا شناخت و
با لبخند پر مهر و امیدی، از من پرسید: آیا از تحقیقات خود، نتایج لازم را بدست آوردید؟فوراً پاسخ دادم: بلی، نتایج بسیار عالی و شایان توجهی، بدست آوردم. به همین دلیل نزد شما آمده ام که شمش را پس بدهم، ولی بسیار نگران هستم زیرا این شمش، دیگر آن شمش اولی نیست، ودر جعبه را باز کردم و شمش تکه تکه شده را به او نشان دادم و پرسیدم حالا باید چه کار کنم؟ چون قسمتی از این شمش را بریده ام، سوهان زده ام و طبیعتاً مقداری از طلاها دور ریخته شده است. خانم تلفنچی با همان روی خوش لبخند بیش تری زد و به من گفت: اصلاً مهم نیست، نتایج آزمایش شما برای ما مهم است.مسئولیت پس دادن این شمش با من است وقتی با قدم های آرام و تفکری ژرف از آنچه گذشته است، به خوابگاه می آمدم، به این مهم
رسیدم، که علت ترقی کشورهای توسعه یافته، همین اطمینان خاطر و احترام  کارکنان مراکز تحقیقاتی می باشد و بس، یعنی کافیست شما در یک مرکز آموزشی، دانشگاهی و یا تحقیقاتی کار کنید، دیگر فرقی نمی کند که شما تلفنچی باشید یا استاد،
مجموعه آن مراکز در کشور های پیشرفته دارای احترام هستند و بسیار طبیعی است که وقتی دست یک پژوهشگری در امر تحقیقات و یا تمام تجهیزات باز باشد و دارای احترامی شایسته باشد، حاصلی به جز توسعه علمی در پی نخواهد داشت.

 ديروز غروب موقع برگشتن از كلاس حوالي ميدان انقلاب يكي بهم گفت:

آقا كاپشن ميخري

نظر یادتون نره

خانمي با لباس کتان راه راه وشوهرش با کت وشلوار نخ نما شده خانه دوز در شهر بوستن از قطار پايين آمدند و بدون هيچ قرار قبلي راهي دفتر رييس دانشگاه هاروارد شدند.
منشي فورا متوجه شد اين زوج روستايي هيچ کاري در هاروارد ندارند و احتمالا شايسته حضور در کمبريج هم نيستند. مرد به آرامي گفت : « مايل هستيم رييس را ببينيم .» منشي با بي حوصلگي گفت :« ايشان تمام روز گرفتارند.»
خانم... جواب داد : « ما منتظر خواهيم شد. » منشي ساعت ها آنها را ناديده گرفت و به اين اميد بود که بالاخره دلسرد شوند و پي کارشان بروند. اما اين طور نشد.
منشي به تنگ آمد و سرانجام تصميم گرفت مزاحم رييس شود ، هرچند که اين کار نامطبوعي بود که همواره از آن اکراه داشت. وي به رييس گفت :« شايد اگرچند دقيقه اي آنان را ببينيد، بروند.»
رييس با اوقات تلخي آهي کشيد و سرتکان داد. معلوم بود شخصي با اهميت او وقت بودن با آنها را نداشت. به علاوه از اينکه لباسي کتان و راه راه وکت وشلواري خانه دوز دفترش را به هم بريزد،خوشش نمي آمد. رييس با قيافه اي عبوس و با وقار سلانه سلانه به سوي آن دو رفت.
خانم به او گفت : « ما پسري داشتيم که يک سال در هاروارد درس خواند. وي اينجا راضي بود. اماحدود يک سال پيش در حادثه اي کشته شد. شوهرم و من دوست داريم ؛ بنايي به يادبود او در دانشگاه بنا کنيم. »
رييس تحت تاثير قرار نگرفته بود او يکه خورده بود. با ناراحتي گفت :« خانم محترم ما نمي توانيم براي هرکسي که به هاروارد مي آيد و مي ميرد ، بنايي برپا کنيم. اگر اين کار را بکنيم ، اينجا مثل قبرستان مي شود .»
خانم به سرعت توضيح داد :« آه ، نه. نمي خواهيم مجسمه بسازيم. فکر کرديم بهتر باشد ساختماني به هاروارد بدهيم .»
رييس لباس کتان راه راه و کت و شلوار خانه دوز آن دو را برانداز کرد و گفت : « يک ساختمان ! مي دانيد هزينه ي يک ساختمان چقدر است ؟ ارزش ساختمان هاي موجود در هاروارد هفت ونيم ميليون دلار است.»
خانم يک لحظه سکوت کرد. رييس خشنود بود. شايد حالا مي توانست ازشرشان خلاص شود.
زن رو به شوهرش کرد و آرام گفت : « آيا هزينه راه اندازي دانشگاه همين قدر است ؟ پس چرا خودمان دانشگاه راه نيندازيم ؟» شوهرش سر تکان داد.
قيافه رييس دستخوش سر درگمي و حيرت بود.
آقا و خانم" ليلاند استفورد" بلند شدند و راهي پالوآلتو در ايالت کاليفرنيا شدند ، يعني جايي که دانشگاهي ساختند که نام آنها را برخود دارد: دانشگاه استنفورد ، يادبود پسري که هاروارد به او اهميت نداد !!!

تحریم ها برای چه کسی اعمال می شوند

   تحریم های یکجانبه کشورهای غربی به رهبری ایالات متحده علیه ایران در جهت توقف برنامه هسته ای ایران شکل گرفته که البته این تحریم ها هیچ گونه تاثیری در پیش برد اهداف هسته ای ایران نداشته است بلکه موجب افزایش انگیزه پیشرفت در زمینه هسته ای و صنایع وابسته در ایران شده است.

   البته این تحریم ها با فشارهای زیادی بر اقتصاد و صنعت کشور همراه بوده و روند رشد اقتصادی کشور را دچار مشکل کرده است.

   در این مقاله سعی شده تا تاثیرات تحریم ها بر روند زندگی اقشار مختلف مردم مورد بررسی قرار گیرد واینکه آیا این گونه تحریم های یکطرفه بحق ویا به ناحق وضع شده و از منظر بین المللی معتبر است یا نه بحثی جداست که اینجا مجال بحث آن وجود ندارد .

   علیرغم گرایش ایالات متحده در استفاده از ابزار تحریم، آثار واقعی این تحریم ها توسط اقتصاد دانان مورد بررسی قرار گرفته است. هرچند که تحریم های آمریکا باعث تغییر رفتار و سیاست ایران آنطور که مد نظر آنها بود نشده است. ولی در صورت عدم وجود تحریم مطمئنا" اقتصاد کشور در وضعیت مطلوب تری نسبت به وضع کنونی قرار می گرفت.

   با رجوع به اسناد سالهای قبل و تعمیق در مشروح مذاکرات مجلس شورای اسلامی (فروردین 1360) می توان به این نتیجه رسید که تحریم در آن سالها نه تنها سبب روز اخلال در روند خرید و واردات کالا از خارج گردیده ، بلکه  باعث افزایش تعداد واسطه ها در خرید های کشور از خارج و افزایش هزینه های حمل و نقل و بیمه و ...  گردیده است .

   یکی از آثار تحریم های اقتصادی بر ایران کاهش ارزش ریال بوده که این موضوع به روشنی در روزهای اخیر قابل لمس است که موجب کاهش دسترسی ایران به سرمایه و تکنولوژی خارجی شده و برخی از طرحهای اقتصادی متوقف نموده است.

   اکنون بهتر است که ازخود بپرسیم:

   آیا با شرایط کنونی که کشور ما از وارد کردن بسیاری از قطعات و محصولات لازم در چرخه صنعت محروم است ما همچنان طبق نظر مسئولین کشور در مسیر پیشرفت اقتصادی و شکوفایی صنعتی قدم می زنیم؟

   آیا اکنون که بسیاری از شرکت ها و کارخانجات بزرگ و کوچک با فشارهای روزافزون تحریم ها مواجه ی شوند ، می توانند به بهره وری و تولید و طراحی محصولات بومی فکر کنند؟

   آیا وقتی صنعت کشور در مسیر ریاضت قرار گرفته و روزهای کم رونقی را سپری می کند قشر زحمت کش کارگر باید تاوان سیاست اشتباه مدیران اقتصادی خود را بپردازند؟

   ( بطوری که متاسفانه در اکثر کارخانجاتی که تولیدشان تحت تاثیر تحریم ها قرار گرفته و موجب کاهش تولید و متعاقبا" کاهش سودآوری گشته،جهت جبران آن از حق اضافه کاری، پاداش ها، نهار، سرویس  ... و حتی حقوق ماهیانه کارگران استفاده می شود که در برخی از موارد هم به تعدیل نیروی انسانی و متعاقب آن افزایش نرخ بیکاری در جامعه منجر می شود)

JAVAD به قلم

کشيشى يک پسر نوجوان داشت و کم‌کم وقتش رسيده بود که فکرى در مورد شغل آينده‌اش بکند. پسر هم مثل تقريباً بقيه هم‌سن و سالانش واقعاً نمي‌دانست که چه چيزى از زندگى مي‌خواهد و ظاهراً خيلى هم اين موضوع برايش اهميت نداشت.
يک روز که پسر به مدرسه رفته بود، پدرش تصميم گرفت آزمايشى براى او ترتيب دهد.
به اتاق پسرش رفت و سه چيز را روى ميز او قرار داد:
يک کتاب مقدس،
 يک سکه طلا
و يک بطرى مشروب .
کشيش پيش خود گفت : « من پشت در پنهان مي‌شوم تا پسرم از مدرسه برگردد و به اتاقش بيايد. آنگاه خواهم ديد کداميک از اين سه چيز را از روى ميز بر مي‌دارد. اگر کتاب مقدس را بردارد معنيش اين است که مثل خودم کشيش خواهد شد که اين خيلى عاليست. اگر سکه را بردارد يعنى دنبال کسب و کار خواهد رفت که آنهم بد نيست. امّا اگر بطرى مشروب را بردارد يعنى آدم دائم‌الخمر و به درد نخوري خواهد شد که جاى شرمسارى دارد.»
مدتى نگذشت که پسر از مدرسه بازگشت. در خانه را باز کرد و در حالى که سوت مي‌زد کاپشن و کفشش را به گوشه‌اى پرت کرد و يک راست راهى اتاقش شد. کيفش را روى تخت انداخت و در حالى که مي‌خواست از اتاق خارج شود چشمش به اشياء روى ميز افتاد. با کنجکاوى به ميز نزديک شد و آن‌ها را از نظر گذراند.
کارى که نهايتاً کرد اين بود که کتاب مقدس را برداشت و آن را زير بغل زد. سکه طلا را توى جيبش انداخت و در بطرى مشروب را باز کرد و يک جرعه بزرگ از آن خورد . . .
کشيش که از پشت در ناظر اين ماجرا بود زير لب گفت:
« خداى من! چه فاجعه بزرگي ! پسرم سياستمدار خواهد شد ! »

"نفت را سر سفره های مردم می آوریم"

   اکنون که به پایان دوره ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد نزدیک می شویم بد نیست مروری هر چند گذرا به یکی از وعده های انتخاباتی احمدی نژاد و میزان اجرای این هدف وتاثیرات آن بر شکل زندگی و معیشت مردم داشته باشیم. وعده هایی که شنیدن آن ممکن است در افراد مختلف واکنش های متفاوتی را در پی داشته باشد.

   بازخورد ها در مواجهه با چنین شعاری توسط خواص سیاسی متفاوت بود بطوری که پس از انتخابات سال 84 (دوره نهم ریاست جمهوری) آقای ناطق نوری یکی از سران اصولگرا در یکی از مصاحبه های خود به ملاقاتش با محمود احمدی نژاد یکی از گزینه های اصولگرایان اشاره کرد و برنامه های ایشان را نجومی عنوان کرده و آنها را غیر عملی می دانست. غلامحسین الهام سخنگوی وقت دولت نهم نیز در جواب خبرنگاری که در خصوص وعده آوردن نفت سر سفره های مردم پرسیده بود که وی در جواب گفت: "نفت سر سفره مردم بدبو است".

   یکی از بزرگترین شعارهای آقای رییس جمهور "آوردن نفت روی سفره های مردم" بود. شعاری که به کرات طی 7 سال اخیر از جانب پاستور نشینان و حامیان آنها شنیده شده اما واقعا" تا چه اندازه به آن عمل شده است؟ مطمئنا" سفره های زیادی منتظر رسیدن پول نفت هستند. سفره هایی که از گرانی ها به تنگ آمده اند و هر روز تهی تر از قبل می شوند. البته این وعده در برهه ای از زمان شکل تازه ای به خود گرفت تا جایی که هنوز سفره های داخلی به رنگ و بوی نفت مزین نشده بود که رییس جمهور فداکار وعده رساندن پول نفت بر سر سفره فقرای جهان را داده است.

   البته وعده آوردن نفت بر سر سفره ها بارها از سوی رییس جمهور و یارانش تایید و تکذیب شده اما آنچه که واضح است اینکه تکلیف درآمد نفتی کشور را کدام قوه مشخص می نماید – مجلس یا دولت؟

  - از طرفی رییس جمهور در استان مرکزی بار دیگر شعار خود تکرار کرده و تاکید می کند که صفر تا صد درآمدهای نفتی باید به جیب مردم برود!

  - از طرف دیگر بهارستان نشینان خواب های دیگری برای درآمدهای نفتی دیده اند و کل درآمدهای حاصل از فروش نفت را به حساب خرانه کل کشور واریز کردند.

طبق آمار رسمی بانک مرکزی مجموع درآمد نفتی کشور طی 26 سال از انقلاب اسلامی تا پیش از آغاز دولت نهم کمتر از 500 میلیارد دلار بود که شامل هزینه های جنگ می شد این در حالی است که مجموع درآمد نفتی طی 6 سال گذشته یعنی از آغاز دولت نهم، 600 میلیارد دلار گزارش شده است.

 - اما نکته اصلی در چند سوآل مهم نهفته است:

 - آیا امروز که بهای هر بشکه نفت با سالهای نه چندان دور خود اختلاف فاحشی پیدا کرده، به همان اندازه روی وضع معیشتی اقشار کم درآمد تاثیر گذار بوده است؟

 - آیا آوردن آب آشامیدنی سالم به منازل بسیاری از هموطنان که از داشتن ابتدایی ترین نیاز خود محروم هستند مهم تر است یا وعده دادن در مورد درآمد نفتی، که نه به سفره های مردم سرازیر شده و نه به خزانه خالی تر از جیب مردم ریخته می شود؟

 - آیا این انصاف است، دولتی که نام عدالت محور بر خود نهاده از صداقت مردم شریف و زحمت کش سوء استفاده کرده و برای اخذ رأی بیشتر اقدام به دادن وعده های غیر ممکن کرده و پس از رسیدن به مقاصد خود منکر وعده ها و اهداف خود شود؟

به قلم JAVAD